Voor Frenk was de situatie vanaf het begin helder. ‘We hebben in Limburg een aparte overeenkomst tussen de eenheidsleiding en de OR. Daarin wordt duidelijk gesproken over ‘inko­mens­derving’. Daar hoort dan ook de piketvergoeding bij, die ik tot dan toe elke maand kreeg. Door het OR-werk kon ik geen piketdiensten meer draaien en viel dat stuk inkomen weg’, legt hij uit. De politie verweerde zich met de stelling dat dit in het verleden nooit is gebeurd. ‘En met de rede­ne­ring dat de ver­goeding voor OR-leden in andere eenheden heel anders wordt berekend. Dat is natuurlijk geen argu­ment. Het staat zo vastgelegd in deze overeenkomst en dus moet je het zo uitvoeren.’

Vanuit de juridische afdeling van de NPB klinkt eenzelfde geluid. ‘Het gaat hier inderdaad om een overeenkomst specifiek voor Limburg. Dat er andere regelingen en afspraken voor de rest van het land bestaan, doet dan niet ter zake. Wat in de overeenkomst staat, moet worden nageleefd. In die rede­nering is de rechter uit­eindelijk helemaal meegegaan’, legt NPB-advocaat Jochem uit. Samen met zijn cliënt proefde hij bij de rechter een houding van: wat doet u eigenlijk hier? Frenk: ‘Zo kwam het in elk geval over. De rechter vond dat de politie het op een andere manier had moeten oplossen. De juristen van het korps hadden in plaats daarvan de hakken in het zand gezet.’

Die laatste indruk is bij Frenk in elk geval sterk achtergebleven. ‘Waren ze maar met me in gesprek gegaan, denk ik dan. Natuurlijk hebben ze wel contact met me op­genomen voor een toelichting. Dat je ‘gehoord’ wordt, moet altijd in een bezwaar­procedure’, vertelt hij. ‘Ik heb alleen niet het idee dat ze daarmee ook goed geluisterd hebben. Veel meer denk ik met alles dat ze de zaak gewoon net zo lang aanhouden tot je het als eenling vanzelf opgeeft.’ Zo’n opstelling verwachtte hij in elk geval niet van de werkgever waar hij al meer dan veertig jaar heeft gewerkt. ‘En ook niet dat bij dit soort zaken je directe chef hele­maal buitenspel verdwijnt. Je bent dus echt helemaal op jezelf aan­gewezen.’

Juist op deze momenten komt de waarde van de rechtsbijstand die de NPB levert, goed naar voren. ‘Als juristen kunnen we dan onze leden van begin tot eind onder­steunen’, benadrukt Jochem. ‘Het proces is dat het lid zelf een aanvraag dient te doen in Youforce. Dit indienen kunnen wij als bond niet overnemen, omdat het ge­auto­­matiseerd gebeurt. Wel kunnen we adviseren of het zin heeft om een aanvraag te doen. Vervolgens kan het lid bij een negatief besluit op het bezwaar contact met ons opnemen om dit te laten toetsen. Mochten we dan oordelen dat er goede redenen zijn om door te gaan, dan kunnen wij het bezwaarschrift schrijven en indienen.’

Zeker met de succesvolle afloop van deze rechtszaak is Frenk blij dat hij de politie­bond heeft ingeschakeld. ‘Ik wil iedereen op het hart drukken dat ze aan de bond moeten denken als ze tegen zaken aan lopen’, is de tip aan de collega’s. En richting de organisatie volgt het advies om veel meer de menselijke maat te kiezen. ‘Dat je op een gewone sociale manier met elkaar praat. Bijvoorbeeld tijdens de eerste hoorzitting met de jurist van het korps.’ Jochem valt hem bij: ‘De vraagtekens kunnen dan al worden weggenomen door een minder formele en minder starre opstelling.’

Tot slot concluderen ze allebei dat een andere opstelling en benadering veel besparing zou kunnen opleveren. ‘Samen, met een open blik en een stuk realiteits­zin’, besluit Frenk. ‘Het is nooit mijn bedoeling geweest om zo strak door te zetten. Het waren eigenlijk ook kleine bedragen. Maar ik vond dat ik er recht op had en voor mij draait het dan om het principe.’ Met dus een gelijk als uitkomst.