De pijn in het hart is echt aanwezig. Iets wat Harry zeker niet wil ont­kennen. ‘Ik heb het werk aan de Politie­academie altijd met mijn hele ziel en zaligheid gedaan. En niet puur alleen het werk. Ik voelde me ook betrokken bij allerlei zaken eromheen. Sinterklaas, kerst, diploma-uitreikingen, informatiemarkten; daar was ik ont­zettend graag mee bezig. Tot op het laatst heb ik dat gedaan’, vertelt hij. Waarbij ook zijn betrokkenheid bij de NPB en belangenorganisaties als Roze in Blauw moet worden opgeteld. ‘Dat hoort gewoon bij mij. Als ik ervoor ga, dan is het voor de volle honderd procent. Dat geldt nu eigenlijk het­zelfde voor mijn pensionering. Daar richt ik me nu helemaal op.’

Bij een afscheid hoort natuurlijk een duik in het verleden. In Harry’s geval moeten we dan diep gaan. ‘In 1989 ben ik bij de politie les gaan geven. Ik kwam toen uit de verpleging, waar ik ook al les gaf in de verpleegkunde-opleiding. Tijdens mijn eigen opleiding tot verpleegkundige had een zuster, een non - want die gaven toen die lessen - me ooit gezegd dat ik moest gaan lesgeven. Hoewel ik dat eerst wegwuifde, is het er later dus wel van gekomen. Ik heb mijn papieren gehaald en ben dat gaan doen. Tot mijn grote plezier’, vertelt hij. ‘Op een gegeven moment ben ik reani­matie­lessen gaan geven op de Politieschool. En zo is het gekomen, zal ik maar zeggen.’

Omdat hij daarnaast een achtergrond in psychologie had opgebouwd, schakelde hij als docent over naar dat specifieke vakgebied. ‘De laatste jaren is dat het huidige ‘Gedrag en Commu­ni­catie’ geworden’, laat Harry weten. Om er direct aan toe te voegen dat hij het heerlijk heeft gevonden om dit met studenten te bespreken en te trainen. ‘Dat zijn er, als ik terugkijk, trouwens duizenden geweest. Het komt heel vaak voor dat ik ergens in de zuidelijke provincies iemand tegenkom, die me heel enthousiast begroet. Recent gebeurde het nog in een drankenzaak. De eigenaar zei plotseling: hé, ik ken jou. Na wat denken waren we eruit dat het van de academie was. Meteen ging hij ook een fotootje naar zijn vrouw sturen, want die kende me kennelijk ook van de opleiding.’

Meteen vanaf het prille begin bij de politie is hij ook lid van de NPB geworden. ‘In het Zuid-Limburgse nest waar ik uit kom, was het niet meer dan logisch dat je georganiseerd was. Mijn opa en vader werkten allebei bij de mijnen en waren overtuigd vakbonds­lid. Dat heb ik mijn hele leven mee­genomen. Het zit gewoon in de genen’, stelt hij met overtuiging. ‘Het is heel erg belangrijk dat je als werk­nemer voor je rechten staat en ervoor op­komt. Dat kun je alleen maar als je het samen doet. Dan kun je pas echt die vuist maken. Hoe meer, hoe beter.’ Dat geldt niet alleen voor de vakbond maar ook voor de belangengroepen waar hij deel van uitmaakt. ‘Je moet je ook actief opstellen voor je belangen. Een zwijgende, afwachtende groep maakt niet zoveel indruk, toch?’

Eigenlijk heeft Harry zo nog de nodige wijze lessen om mee te geven. Maar dat zal hij dus niet meer doen aan de Politieacademie. ‘Ik heb gepro­beerd om er nog enkele uren als politievrijwilliger aan de slag te gaan, maar dat was niet mogelijk. Daarom begin ik nu als vrijwilliger in de Eenheid Limburg, in het team Politie­professie’, vertelt hij. Daarnaast zouden er toevallige ontmoetingen kunnen zijn in het Kruisherenhotel Maastricht. ‘Daar ben ik terecht­gekomen via een oude vriendin uit de verpleging. Ik werk er als gastheer voor het ontbijt. Heel iets anders, maar het is echt ontzettend leuk. Zo ga ik mijn tijd nu vullen, met allerlei verschillende activiteiten.’

Als afsluiting wil het vertrekkende academie-icoon nog wel een ernstige voetnoot plaatsen. ‘Nu ik na zoveel jaren afscheid neem, merk ik toch dat het veel met je doet. Ik denk dat de effecten binnen de organisatie worden onder­schat. Persoonlijk voelde ik bijvoorbeeld dat je tijdens een laatste jaar langzaam uit beeld verdwijnt. Je doet niet meer mee. Logisch, want je rol wordt steeds kleiner. Maar toch kan het een heftige reactie opleveren.’ Dus wil hij tot slot pleiten voor de nieuwe groep waartoe hij behoort: die van de gepensioneerden. Zodat ook het afscheid kan blijven naklinken.