Het gesprek met een van de Lim­burgse teamchefs is net voorbij. Nu staat het ledencafé van NPB Oost Brabant op de rol. Met een brede glimlach geeft Frank aan dat die variatie zijn agenda inderdaad wel typeert. ‘Heel vaak zijn we als een­heids­bestuurders bezig met over­leggen, gesprekken en bijeenkomsten. Het onderhouden van contacten met leden, kaderleden en afdelings­bestuurders is toch een van onze hoofdtaken. En omdat we alle vijf best grote werk­gebieden hebben, betekent het dat we behoorlijke afstanden afleggen.’

Zijn eigen weg naar de rol van een­heidsbestuurder binnen de NPB start in Eindhoven. Daar begon hij aan de politie-opleiding en werkte hij ver­volgens zo’n tien jaar op straat. ‘Ik ben ook meteen naast school en het werk actief geworden. Als voorzitter van de studentenraad en bij NPB Jong, dat toen nog bestond. Dat zit gewoon in mijn systeem, dat ik naast mijn werk nog op allerlei andere fronten actief ben. Zeker als het gaat om het behartigen van belangen van mensen’, vertelt hij. Misschien dat de vacature voor een functie als ‘organizer’ bij de NPB hem daarom zo aansprak.

Frank vervolgt: ‘Daarbij kreeg ik de taak om heel direct met leden te gaan kijken: waar hebben we nou echt last van? Met de vervolgvragen: hoe kunnen we dat aanpakken en durven we dat? Als alle antwoorden ja waren, ging ik aan de slag om alles te regelen. Ik was dus heel ‘hands on’ bezig met de specifieke problemen van collega’s. Daar had ik ook een masterclass via de FNV voor gevolgd. In plaats van meer organizers aan te nemen, besloot de NPB de methodiek van ‘organizing’ toe te voegen aan de functie van eenheidsbestuurder. Zo ben ik in 2014 eenheidsbestuurder geworden.’

Door die stap is er bij het regelen veel meer communiceren en bemiddelen gekomen. ‘Ik zie mezelf zo’n beetje als een kruising tussen bindmiddel en haarlemmerolie. Maar op bepaalde momenten ben ik ook - zeg maar - de remolie, als zaken uit de hand dreigen te lopen. Want natuurlijk moet ik ook weleens de echte vakbondsman spelen’, stelt hij. Het betekent concreet dat hij de ene keer actief is bij een evenement van de afdeling of bij­voorbeeld in de contacten met de individuele belangenbehartigers. En een andere keer heeft hij een ernstig gesprek met een teamchef of de een­heidsleiding. “Het gaat echt van de ene naar de andere kant.’

Zo duikt Frank de volgende middag op bij de jaarlijkse jubilarissendag in het Limburgse Wessem. ‘Natuurlijk probeer ik de afdelingsbesturen te onder­steunen waar ik kan. Vooral ook om te laten zien dat deze trouwe leden de NPB nauw aan het hart gaan’, merkt Frank op. Tijdens de rondvaart over de Maas schuift hij daarom aan bij de deel­nemende jubilarissen voor een praatje. Om vervolgens in gesprek te raken met het Limburgse afdelings­bestuur over wat lopende zaken in onze zuidelijkste provincie. ‘Het is belangrijk dat ze in de eenheden weten wie ik ben. Dat opent toch de deur om mij aan te spreken en andersom kom ik met minder lading binnen bij die leidinggevende wanneer er eens iets speelt. Het netwerken met en voor leden zie ik als een van de allerbelangrijkste activiteiten binnen mijn functie.’

In dat laatste zit misschien wel de grootste uitdaging. ‘Het wisselt nogal eens binnen de organisatie. Zeker als het gaat om leidinggevenden. Heb je een chef net goed leren kennen - en die chef mij - stroomt deze weer door naar een andere plek. Dat maakt het heel erg lastig om echt een goede band op te bouwen. Regelmatig moet ik weer helemaal opnieuw met iemand kennismaken en leren kennen. Daar gaat nu veel meer energie in zitten door de mobiliteit binnen de politie’, verzucht hij. Tegelijkertijd maakt het zijn werk interessant, want Frank mag absoluut een ‘mensenmens’ worden genoemd. Iemand die begaan is met het politiewerk en de collega’s.

‘Ik vind het nog steeds heel leuk om te doen. Dat onze agenda’s - die van de eenheidsbestuurders - vaak behoorlijk overstromen, maakt het niet minder leuk. Alleen kom je er niet altijd toe om alles te doen wat je eigenlijk wilt. Soms loop je gewoon ook achter de feiten aan. Toch blijven we natuurlijk ons stinkende best doen’, besluit hij. Met de afsluitende, nadrukkelijke oproep om hem of zijn collega-eenheidsbestuurders aan te spreken als NPB-leden daar de behoefte toe voelen. ‘Wij zorgen er wel voor dat ze dan op de juiste plek binnen de organisatie terechtkomen.’