Voor het gesprek tref ik Jacqueline en Michèl bij het Nederlands Veteran­eninstituut in Doorn. Ze hebben hier zo meteen namelijk een afspraak met een potentiële deelnemer aan de herstelsportcyclus. ‘We vinden het heel belangrijk om de deelnemers van tevoren persoonlijk te ontmoeten. Want we willen van beide kanten kijken of het past’, leggen ze uit. Zo tasten ze bijvoorbeeld af hoe ver iemand in zijn herstelfase zit. Jacqueline vult aan: ‘Wij zijn geen therapeuten. Er gaat geen witte jas mee. Dus als iemand met PTSS bijvoorbeeld nog diep in zijn herstel zit, dan is meegaan met deze reis geen optie.’

Daarom wordt er na de aanmelding eerst een document verstuurd. ‘Met de vraag: lees het goed door. Denk je, voel je en vind je dat het bij je past, dan volgt het gesprek. We zien zo het complete plaatje en kunnen aftasten of het past’, vervolgt Michèl. ‘Wat we dan ook uitleggen is dat je na een goed gesprek nog niet meteen welkom aan boord bent. Er is namelijk een voortraject, vrijwillig maar niet vrij­blijvend. In aanloop naar de uit­eindelijke reis organiseren we namelijk themabijeen­komsten met de groep. Waarbij bepaalde onderwerpen worden uitgediept en besproken. En altijd met een beweegmoment.’ Daar ontstaat ook de groepsdynamiek, die deel­nemers aan voorgaande edities zo waardevol vonden. ‘Fysiek gaan we niet uit van een minimaal instap­niveau. Dat is bij iedereen verschillend. Maar de collega die mee wil doen, moet wel iets hebben met bewegen. Als dat niet zo is, moet je wat anders kiezen.’

Na het voorbereidende traject belooft de uiteindelijke herstelsportreis langs de Schotse kust een unieke en memo­rabele gebeurtenis te worden. ‘De afgelopen edities hebben dat in elk geval bewezen. De praktijk wijst gewoon uit dat deel­nemers er in hun herstel echt van profiteren’, stelt het duo van de NPSB. Een deel van het succes is dan zeker de prikkelvrije omgeving waarin de deelnemers zich bevinden. ‘Het betekent acht dagen zonder telefoon of andere moderne manieren van communicatie. Je bent op jezelf en elkaar aangewezen. Aan boord ben je echt een van de beman­ningsleden.’ Verder zal het de deel­nemers aan weinig meer ontbreken. ‘Onze kok bereidt heerlijke, gezonde maaltijden. En wat activiteiten en ervaringen betreft, kom je niks te kort. Zo gaan we regelmatig naar de wal om samen te bewegen. Daar zetten we steeds een programma voor op, dat we tijdens het varen in elkaar zetten. Want je bent wel afhankelijk van de omstandigheden van dat moment.’

Het succes van de herstelsportreis wordt zeker geïllustreerd door de blijvende band in de groep die heeft deelgenomen. ‘De groepsvorming waar we naar streven, blijft overeind. Deel­nemers van eerdere reizen blijken nog steeds contact te hebben. Ze hebben daar voor het vervolg ook echt iets aan.’ Dat de groep voor dit jaar in­tussen al achttien deelnemers telt, hoeft geïnteresseerden niet tegen te houden. ‘Als je enthousiast bent geworden, kun je je absoluut nog aan­melden voor de nog open­staande plaatsen of voor een plek op de reservelijst. En natuurlijk hopen we dat we volgend jaar weer een nieuwe editie van de herstelsportcyclus kunnen aanbieden.’

De Nederlandse Politie Sport Bond (NPSB) is een onafhankelijke stichting die zich richt op de medewerkers van de politie en marechaussee. De NPSB richt zich hierbij op drie pijlers: top­sport, breedtesport en herstelsport. ‘Wat de topsport betreft, gaat het om collega’s die meedoen aan nationale en Europese (politie)kampioen­schappen in alle takken van sport. Onder breedte­sport verstaan we deelname van politiemedewerkers aan evene­men­ten als de zevenheuvelen­loop, zwemclinics, wielertochten, survivalruns en natuurlijk de Nationale Politie Sport Dag. En dan hebben we nog de herstelsport voor collega’s die - om welke reden dan ook - mentaal en/of fysiek zijn uitgevallen’, leggen Jacqueline en Michèl uit. Samen vormt het tweetal het ‘kantoor’ van de NPSB. ‘We zijn allebei gedetacheerd vanuit de politie om dit werk te doen. Dat kantoor moet je trouwens heel erg figuurlijk nemen . Het is zeker niet zo dat we de hele dag aan een bureau, achter een beeld­scherm zitten. Integendeel, we gaan het liefst op pad, naar de mensen toe. En daarbij calculeren we dan zo veel mogelijk een gezamenlijk beweeg­moment in.’