Hoewel er al heel vaak over één Europa wordt gesproken, blijken de verschillen nog steeds groot te zijn. Koen Simmers ​​​​​​​gunt ons een blik door de Nederlandse bril op de actuele situatie in andere landen. ‘De voorzitter van een politiebond in een van onze buur­landen wilde het gesprek aangaan over de arbeidsvoorwaarden van zijn mensen. Het resulteerde gewoon in strafvervolging. Zo’n situatie kun je je zo dicht bij huis toch niet voorstellen’, vertelt hij.

Het lijstje met verbazende verschillen gaat zo nog wel even door. ‘In Neder­land hebben we heel wat aan te merken op de invoering van de Nationale Politie. En natuurlijk heeft dat zeker haken en ogen’, stelt Koen. ‘Maar als je naar onze zuiderburen kijkt, dan zie je in België 185 korpsen. Even verderop in Frankrijk heb je een nog grotere lappendeken van gendarmerie nationale, police nationale, gendarmerie départemental, police locale en ga zo nog maar even door. Waarbij er tussen al die onderdelen hoge wanden staan en de onderlinge communicatie heel stroef gaat.’ Die stroeve structuur vertaalt zich vervolgens ook naar de vakbonden.

Daarom kan EU.Pol zeker als kennis­centrum fungeren voor alle aan­gesloten politiebonden. Hij vervolgt: ‘De halfjaarlijkse vergadering van de effective members - zeg maar de bondsraad van EU.Pol - is dit keer in Den Haag geweest. Daar hebben we als Nederlandse politiebonden de gelegenheid benut om onze unieke Nederlandse situatie toe te lichten. Dat bij ons de korpschef en de minister gewoon naast de bondsvoorzitter aan tafel zitten. En dat zij direct en open met elkaar praten. Volgens ons beroemde poldermodel. We willen de andere bonden daarmee laten zien dat het dus anders kan. En ze ondersteunen om dat te bereiken.’

Omgekeerd geldt de wisselwerking natuurlijk even goed. ‘Puur het principe dat je het wiel niet overal zelf weer opnieuw hoeft uit te vinden. Als in Frankrijk iets heel goed werkt, hoeven we dat in Nederland niet opnieuw te gaan verzinnen’, vervolgt Koen Simmers. Hij noemt een van zijn zelf­benoemde ‘stokpaardjes’ als voor­beeld. ‘In Italië is staatsbosbeheer - zo noem ik het maar even - onderdeel van de politie. De boswachters zijn daar gewoon groene politiemensen. Eigenlijk zou ik willen zien dat dat in Nederland ook weer zo wordt, vanwege de situaties waarin de medewerkers in onze bossen en natuurgebieden terechtkomen. Wat opzet en bevoegd­heden van deze groene politie betreft, kunnen we dan veel van andere landen opsteken. En dit concrete voorbeeld is er dan een van verschillende.'

Er wordt meteen ook een link gelegd naar de Europese besluitvorming. ’Net als in Nederland geldt ook voor die landen dat heel veel wet- en regel­geving uit Brussel komt. Die de eigen wetten en regels overstijgt. Dat betekent dat je concreet vanuit Europa invloed kunt uitoefenen om verbe­teringen door te voeren. Daarom ligt er ook het plan om een zogenoemde Europese dialoogtafel voor de politie te starten. Werkgevers en vakbonds­bestuurders zitten dan met Europese besluitvormers en hun ambtenaren om de tafel. Ze doen direct voorstellen aan elkaar en bereiden beleid voor. En dat is natuurlijk een prachtige ingang.’

Het is iets waar uiteindelijk ook de Neder­landse politiebonden van profiteren. ‘Wij kunnen dan namelijk ook onze wensen op de Europese dialoogtafel leggen. Denk maar eens aan goede arbeidsvoorwaarden en -tijden of een verplichte basissterkte van politieagenten, die vanuit Brussel wordt geregeld. Of wat te denken van een goed geregeld vroegpensioen’, aldus de enthousiaste EU.Pol-penningmeester. Hij besluit: ‘Hoe je gevoel over Europa ook is, het speelt een steeds belangrijkere rol in ons leven. En daarmee dus ook in ons politie- én vakbondswerk. Als grootste politiebond van Nederland moeten we daar gewoon een rol in willen spelen. Voor ons eigen belang en uit solidari­teit met onze collega’s in andere landen.’