Of ik even wil wachten? Dave Schrijvers en zijn collega hadden namelijk net een reanimatie en ze moeten dus nog het een en ander afwikkelen. Daarom zoek ik een plekje in de koffiehoek van het politiebureau waar schoonmakers en bouw­vakkers de regie hebben over­genomen. Het is namelijk vandaag exact de laatste dag dat het basis­team IJsselmonde vanuit deze locatie werkt. Vanavond is het nieuwe onderkomen aan de Stolwijkstraat in gebruik. ‘Vanochtend heb ik me hier omge­hangen en straks ga ik me afhangen op het nieuwe bureau. Mijn spullen liggen al in de bus’, zal Dave me later laten weten.

Op zijn nieuwe werkplek van twee weken staat hij al bekend om zijn beroepskeuze op latere leeftijd. ‘Toch wilde ik als kind eigenlijk al bij de politie. Daar was ik altijd al mee bezig. Het is er alleen in eerste instantie niet van gekomen’, vertelt hij als hij een­maal rustig achter zijn koffie zit. Alhoewel de eerstvolgende berichten nog alert door hem worden mee­geluisterd. Het heeft alles te maken met zijn passie voor deze baan. ‘Ik hou heel erg van de hectiek die met dit werk samengaat. Toen ik in eerste instantie voor de verpleging koos, wilde ik ook op de spoed­hulp werken. Achter een bureau zitten is helemaal niks voor mij. Daar kwam ik bijvoor­beeld achter in mijn tijd als verpleeg­kundig centralist. Heel uitdagend werk maar het zitten was minder.’

Na de verpleging volgde de eerste bijzondere carrière­switch. Dave begon aan een loopbaan bij de Douane. Hij werkte onder andere bij het drugsteam op Schiphol en in de Rotterdamse haven. Bolletjesslikkers en uithalers waren in die periode niet ongewoon voor hem. ‘Bij de Douane had ik collega’s die steeds tegen me zeiden: jij moet bij de politie. En op een gegeven moment heb ik dat advies opgevolgd. Omdat het van jongs af aan eigenlijk al een droom van me was. Ik dacht: ik probeer het gewoon en als het lukt, is het mooi. Nou, je ziet het, hè’, vertelt hij.

Zijn leeftijd bleek trouwens geen enkele belemmering te zijn bij de aanmelding. ‘Ik moest aan de voor­waarden voldoen, net als alle anderen. Dus heb ik alle fysieke en psychische tests doorlopen. En alle gesprekken gevoerd. Dat bleek allemaal in orde. Daarbij moet ik zeggen dat mijn lichamelijke conditie van tevoren al op peil was. Ik sportte vier keer in de week’, laat hij weten. Iets wat hem op de academie zeker heeft geholpen. ‘Daar heb ik overigens een heel mooie tijd gehad. Hoewel ik verre­weg de oudste was, werd ik helemaal geaccep­teerd.’

Hoe ver die acceptatie ging, merkte Dave tijdens het ‘dieptepunt’ van zijn leven. ‘Toen ik zeven maanden in opleiding was, werd er een zeer ernstige ziekte bij me geconstateerd. Ik ben een zwaar traject ingegaan, maar ik ben wel aan het werk gebleven. Toen heb ik pas echt gemerkt wat voor een warm bad de politie kan zijn. Iedereen stond voor me klaar en gaf me werkelijk alle ruimte. Gelukkig ben ik nu - wonderlijk genoeg - helemaal hersteld en kan ik weer optimaal functio­neren. Maar wat ik toen heb gevoeld, vergeet ik nooit meer.’

Het sterkt hem nog extra in zijn juiste keuze van twee jaar geleden. ‘Dit werk heeft al de ingrediënten die ik zoek. Je bent bezig voor het goede in de samenleving, je mag mensen helpen en geen dag is hetzelfde. Ik heb daar ook graag het offer in salaris voor over. Die terugval valt trouwens wel mee. En er zijn een heleboel zaken binnen de politie goed geregeld.’

De politie krijgt met de oudere zij-instromers in zijn ogen ook veel retour. ‘Mijn bagage vanuit de vorige banen is natuurlijk niet niks. Zo breng ik vanuit mijn verpleegkundige achtergrond veel bruikbare kennis en ervaring mee. Ik zie het ook duidelijk bij een collega die op latere leeftijd voor de politie heeft gekozen. Zij heeft vanuit haar verleden in de maatschappelijke hulpverlening weer speciale kwali­teiten. In het politiewerk hebben we daar als collega’s meteen wat aan. En dat geldt zeker ook voor de burgers’, aldus Dave. ‘Het is gewoon win-win. Zo voel ik het persoonlijk ook heel sterk.’