De ontmoeting in zijn Haagse woning borduurt logischerwijs voort op een eerdere kennismaking bij het afscheid van Jan Struijs. Daar weet Dirk al te boeien met zijn nevenactiviteiten bij de politie. De 70-plusser blijkt zich als politie­vrijwilliger over cold cases te buigen. 'Dan spit ik oude dossiers door om te kijken of er zaken over het hoofd zijn gezien”, vertelt hij. En merkt hij nog op: “Alsof ik steeds een politie­roman mag lezen.'

Die uitspraak in het feestgedruis weet hij later te nuanceren. ‘Het zijn behoor­lijk dikke dossiers en je hebt het natuurlijk wel over echte mensen’, vult hij aan. Dit vrijwilligerswerk met cold cases sluit trouwens helemaal aan op zijn vroegere werk bij de recherche. Althans, op een deel ervan. Wie met Dirk aan de praat raakt, komt er in elk geval achter dat hij zijn werk wel op heel veel verschillende vlakken heeft uitgevoerd. ‘Alleen met fraude heb ik me nooit bezig­gehouden. Maar voor de rest heb ik zo’n beetje alles gedaan.’

Zo blijkt hij een van de pioniers in de IT te zijn geweest. Waarbij er zelfs computer­programma’s van zijn hand in gebruik werden genomen. Terwijl hij ‘maar gewoon’ bij de Haagse gemeen­tepolitie is begonnen. ‘Heel vaak kwam ik er na wat jaren achter dat een andere functie ook weer leuke kanten had. Alhoewel ik er eigenlijk nog niks van af wist, zoals van automatisering. Dat heb ik me met cursussen en boeken eigen gemaakt. En het pro­grammeren ging me dus ook goed af. Zo goed dat mijn programma’s, bijvoorbeeld voor de veiligheids­diensten - de Wet op de weerkorpsen - echt werden gebruikt door de politie.’

Dat Dirk een aanpakker was, blijkt zeker ook uit zijn inzet voor de vak­bond. ‘Ik ben ergens begin jaren zeventig meteen lid geworden. Dat actief opkomen voor de belangen van mensen - en in dit geval dus voor de collega’s - zit gewoon in mijn bloed. Dat heb ik altijd gehad. Daarom hoefde ik ook niet lang na te denken over het lidmaatschap van de NPB’, vertelt hij. Hij stond dan ook steeds paraat voor de acties die in de loop van de tijd de revue passeerden. ‘Ik weet zelfs nog uit de begintijd over een demonstratie hier in Den Haag. Op een gegeven moment dacht een taxi dat ie wel dwars door die massa geüniformeerde en bewapende politie­mensen kon gaan. Door de slagen met de wapenstok leek zijn dak wel een wasbord.’

Dat soort acties en demonstraties zijn niet meer van deze tijd, weet hij. ‘De mentaliteit van jonge politie­mensen nu is heel anders. Het politiewerk is geen roeping meer, geen baan voor het leven. Voor veel jongeren is het gewoon een van de banen in hun leven. Ze stappen heel gemakkelijk over naar een totaal andere sector’, denkt Dirk. Waarmee hij trouwens niet wil oordelen. ‘Het is alleen maar een con­statering. Voor de NPB is het zaak om op die veranderingen in te spelen. Want de bond is nog steeds heel erg populair binnen de politie. We hebben een hoge dekkingsgraad. Alleen de achterliggende motieven zijn veranderd.’

Hij blijft zelf in elk geval een politie- en een vakbondsman in hart en nieren. Vandaar dat hij ook meteen als politie­vrijwilliger aan de slag is gegaan. En zijn NPB-lidmaatschap zegt hij ook zeker niet op. Verder zingt hij nog zoveel mogelijk mee in het Haagse politiekoor. Laatst hadden ze bijvoor­beeld nog een heel mooie uit­voering in de kerk met een solist. ‘Het wordt door mijn ziekte wel een stuk lastiger. Ik ben nu veel eerder moe. Dat merk ik ook heel goed bij het doorspitten van die cold cases. Maar binnenkort ga ik mijn tanden er toch weer in eentje zetten.’

Bij het afscheid wil hij me nog iets persoonlijks op het hart drukken. ‘Laat regel­matig je psa-waarde controleren. Dat is maar een klein iets dat je bij de huisarts kunt regelen. Het kan zo belangrijk zijn voor het tijdig ontdek­ken’, besluit Dirk met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht. Om me daarna weer vriendelijk lachend uit te zwaaien vanuit de deuropening.