PTSS
‘Heel veel collega’s
hadden zo’n boek kunnen vullen.’
De opmerkingen van de BN’ers aan de talkshow-tafel typeerden het eigenlijk heel erg goed. Op de ‘alledaagse’ verhalen uit zijn politiepraktijk volgde grote verbazing. ‘Paul de Leeuw zei dat hij echt dacht dat het alleen om het schrijven van bekeuringen ging’, vertelt politiecollega Diederik de Geus. De grote onbekendheid met het werkelijke politiewerk bracht hem ertoe zijn ervaringen op te schrijven. Eerst in een blog en vervolgens in een boek. ‘Om iedereen die niet in dit vak werkt of gewerkt heeft, te laten zien wat het precies inhoudt. En hoe zwaar het werk - vooral mentaal - kan zijn.’
‘Op een feestje vertel je niet over het werk. Dan ga je niet even in geuren en kleuren vertellen over een lijkvinding of een zelfmoord. En dat doe je zeker ook niet thuis aan de keukentafel’, geeft Diederik aan. Daarmee blijven de belevenissen van de doorsnee agent iets dat iemand vaak alleen met collega’s kan delen. ‘Ik heb ervaren dat die daar heel erg voor open staan. Binnen het team was en is er veel steun en begrip. Ook vanuit de leiding. Alleen moet het bij jezelf ook wel in je karakter zitten om er open over te zijn en je kwetsbaar op te stellen. En dat is volgens mij niet iets wat politiemensen van nature hebben. Ik heb dat in elk geval heel lange tijd niet gehad.’
Tot de ballon klapt
Het binnenhouden van alle ervaringen en bijbehorende emoties leidde bij hem op een gegeven moment tot een explosie. ‘Je moet weten dat ik altijd heel gedreven bezig ben geweest met het politiewerk. Dat ging echt ver. Te ver eigenlijk. Ik stond continu aan, steeds bezig met de volgende oproep. Ik wilde gewoon de eerste zijn, die ter plekke kwam’, legt hij uit. ‘Daarbij realiseerde ik me niet dat ik totaal geen tijd nam om dingen te verwerken. De kraan bleef de hele tijd vol open staan. En die ballon met adrenaline bleef zich maar vullen. Totdat ie dus uit elkaar klapte.’ Later volgde de diagnose PTSS. Het kostte hem uiteindelijk zijn werk en zijn huwelijk.
Begin erover
Voor Diederik zelf kwam de klap van het ene op het andere moment. 'Later hoorde ik van mijn naasten dat ze al langer veranderingen zagen. Mijn ex-vrouw had gewoon veel eerder in de gaten dat er iets aan de hand was. Zo zei ze over een vakantie waaraan ik heel mooie herinneringen had: dat was verschrikkelijk met jou. Je kon geen moment stilzitten of je rust vinden. En dat bleek op veel meer momenten zo te zijn geweest. Terwijl het voor mij allemaal als een totale verrassing kwam. Dan denk ik nu: oh, had me alsjeblieft aan mijn vestje getrokken. Dat is iets wat ik de omgeving van politiecollega’s wel mee wil geven. Als je iets merkt, begin erover. Je hebt grote kans dat de persoon zelf niks in de gaten heeft.’
Dezelfde ervaringen
Zelf beseft Diederik intussen dat het belangrijk is om, na een piek in de adrenaline, deze piek de gelegenheid te geven om te dalen. ‘Vroeger nam ik daar absoluut geen tijd voor, stond ik alweer te branden voor de volgende klus. Collega’s weten dat je dan niet lang hoeft te wachten. En zo kun je elke dag van de ene heftige ervaring in de andere terechtkomen. Niet-politiemensen kunnen in mijn boek nalezen hoe heftig deze ervaringen zijn. En besef dan goed dat heel veel politiemensen eenzelfde boek zouden kunnen maken. Ik ben alleen degene die het heeft gedaan. Met de verhalen die ik allemaal heb geschreven, kan ik trouwens nu al een vervolg maken.’
Positieve reacties
Hij ziet zijn eerste boek vooral als hulpmiddel richting familie, vrienden en bekenden. ‘Zij kunnen voorbeelden uit de praktijk lezen en zo een indruk krijgen van wat het werk nou echt inhoudt. Nogmaals, deze verhalen zouden van heel veel verschillende collega’s kunnen komen. Alleen blijft het voor de meesten heel lastig om ze te vertellen. Het is dan gemakkelijker om het in de vorm van een boek te communiceren. En gelukkig krijg ik allerlei positieve reacties op mijn boek.’
Verder hoopt hij dat zijn pennenvruchten een positieve bijdrage leveren aan het imago van de politie. ‘Dat burgers inderdaad beseffen hoe zwaar en belastend het werk kan zijn. Dat politiemensen elke week dingen meemaken die een gewoon mens in zijn hele leven niet zal beleeft’, besluit de schrijver. ‘En vanaf het eerste moment dat je bij de politie begint tot aan het einde van je loopbaan telt dat alleen maar op.’
tekst: Jos de Blank | foto's: Diederik de Geus